Historia serbii

Historia Serbii

Pierwsze ślady osadnictwa na terenach dzisiejszej Ser-m znaleziono w Lepenskim Virze nad Dunajem, niedaleko granicy z Rumunią. Na tym odkrytym dopiero w 1985 r. stanowisku archeologicznym znajdują się pozostałości najstarszej znanej osady neolitycznej w Europie, datowanej na siódme tysiąclecie z n.e. oparciu o znaleziska z Lepensłdego Viru stwierdzono, że była to całkiem dobrze rozwinięta cywilizacja. Znaleziono tutaj dziwne kamienne rzeźby przedstawiające mnnalnych rozmiarów ludzi z głowami ryb. Bez wątpienia wcześni osadnicy korzystali z rtńtości ryb w rzece, a postacie te mogą przedstawiać swego rodzaju totem boga-ryby; zjadzie indziej na Bałkanach ani w delcie Dunaju nie natknięto się jednakże na nic po-zi: cnego. Region ten wszedł w epokę żelaza, gdy w VI wieku p.n.e. Półwysep Bałkański skolonizowały plemiona iliryjskie z zachodu oraz osadnicy traccy ze wschodu. Niedługo potem, w IV w. p.n.e., w ślad za nimi z północy nadciągnęli na Bałkany Celtowie. Ili--zwie byli utalentowanymi wytwórcami narzędzi i broni z żelaza; prowadzili również iuodel z greckimi miastami-państwami na południu. Kolejnymi najeźdźcami byli Rzymianie. którzy przewyższali Ilirów liczebnością i kunsztem wojennym, wręc podporządkowali sobie ich ziemie. Dobrze wyszkolone i zdyscyplinowane oddziały rzymskie kontynuowały ekspansję imperium w głąb Bałkanów, włączając Ilirów do swej armii, maszerującej niepowstrzymanie naprzód. W końcu w 9 r. n.e., za rządów cesarza Tyberiusza, imperium rzymskie formalnie zaanektowało całość terytoriów iliryjskich kwatery w Austrii.

Rzymianie pozostawili swój ślad na tym regionie w typowy dla siebie sposób - budując drogi i garnizony dla swoich oddziałów. Zdobyli celtycką fortecę Singidunum, —udow-aną na wzgórzu położonym nad widłami rzek Sawy i Dunaju, która po wielu późniejszych najazdach miała stać się stolicą Serbii, Belgradem. W pobliskim Taurunum, zzvü dzisiejszym Zemunnie, zbudowali podobną fortecę i wznieśli most na Sawie łą-zzaev te dwie twierdze. Singidunum stało się ważnym skrzyżowaniem szlaków impe-zzn. łączących rzymskie prowincje Moezji, Dacji, Panonii i Dalmacji, podczas gdy Droga Wojskowa, Via Militaris, prowadziła z zachodu na wschód, z Sirmium (obecnie Szemska Mitrovica) przez Singidunum do Viminacium (Kostulac) i dalej do Bizancjum.

Trzy wieki później, po pojawieniu się na wschodzie rywalizującego z Rzymem imperium. cesarz rzymski Dioklecjan był zmuszony podzielić swoje terytorium na dwie połowy i tym samym w 395 r. n.e. wschodnia połowa - mniej więcej odpowiadająca terytorium dzisiejszej Serbii, Czarnogórze, Macedonii, Bułgarii i Grecji - znalazła się pod panowaniem bizantyjskim. Singidunum stało się miastem granicznym, znajdującym się na skraju imperium wschodniego. Było to położenie niezbyt szczęśliwe z punktu widzenia geopolitycznego, co później zaważyło na losach miasta. Podział na dwa wrogie imperia stworzył polityczną i kulturową granicę, której efekty da się odczuć do dziś jako jeden z kluczowych czynników sporu na Bałkanach. Zachód, czyli tereny odpowiadające dzisiejszej Chorwacji oraz Bośni i Hercegowinie, zwrócony był ku Rzymowi, dlatego też mieszkańcy tych ziem zostali katolikami i używali alfabetu łacińskiego. Na wchód od linii podziału ośrodek władzy stanowił Konstantynopol (obecnie Istambuł), co spowodowało, że ludność tego regionu przyjęła prawosławie i zaczęła używać cyrylicy.