PRZYBYCIE SERBÓW
Kiedy w V w. n.e. Imperium Rzymskie w końcu uległo rozpadowi, ze stepów środkowej Azji wyroili się barbarzyńscy najeźdźcy - Hunowie, Goci i Awarowie. Mniej więcej w tym samym czasie przybywać zaczęli tutaj Słowianie. Na początku ich wyprawy miały cele łupieżcze, ale z początkiem VII w. zaczęli się w tym regionie licznie osiedlać. Wśród pierwszych Słowian nie zaznaczały się dzisiejsze podziały etniczne, ale od momentu, gdy rozpoczęli oni kolonizację Bałkanów, można ich podzielić na dwie grupy, w zależności od trasy migracji. Słowianie zajmujący terytoria na zachodzie, którzy później mieli stać się Chorwatami, migrowali z ziem południowej Polski, podczas gdy druga grupa, proto-Serbowie, zasiedlili ziemie leżące na południe od Dunaju, przenosząc się z obszaru obecnych Czech, gdzie na krótko zatrzymali się w swej migracji. Historie tych dwóch plemion były bardzo ze sobą związane i miały takimi pozostać w przyszłości - byli to kłótliwi kuzyni, którzy wówczas, jak i teraz, mówili prawie identycznym językiem. To właśnie te słowiańskie plemiona razem ze zromanizowanymi pasterskimi plemionami Wołochów wyparły lub wchłonęły Ilirów, Greków, Traków, Rzymian i Daków zamieszkujących w tamtych czasach zachodnie Bałkany. Tylko jedna mała nadbrzeżna enklawajęzyka i kultury iliryjskiej przetrwała ten napływ nienaruszona; jej granice pokrywają się z obszarem dzisiejszej Albanii.
PIERWSZE KRÓLESTWO SERBSKIE Podczas gdy plemiona chorwackie osiedlały się na terenach wybrzeża adriatyckiego, które zamieszkują do dziś, Serbowie zajmowali obszar nazywany przez nich Raszka, który obecnie często jest znany pod swą turecką nazwą - Sandżak. Od nazwy ich ziem pochodzi nazwa „Racowie”, którą przez wiele wieków określano Serbów. Obszar ten nie stanowił jednak całości zajmowanych przez nich terytoriów; inne tereny zasiedlane wówczas przez Serbów obejmowały obszary obecnej Czarnogóry, Hercegowiny i południowej Dalmacji.
Serbowie znaleźli się pod wpływami prawosławnych misjonarzy z Konstantynopola, podczas gdy Rzym chrystianizował Chorwatów w Dalmacji. Dopiero pod koniec IX w. jednak serbscy żupani w pełni zaakceptowali chrześcijaństwo, a Serbowie jako naród odeszli od pogaństwa. Pierwsze trzy wieki obecności Serbów na Bałkanach charakteryzowały konflikty i nieustanne walki o władzę między rywalizującymi ze sobą lokalnymi książętami. Pierwsze królestwo serbskie narodziło się w XI w. na terenach dzisiejszej Czarnogóry, gdy Stefan Vojislav utworzył wasalne państwo zwane Duklą i zaczął przejmować kontrolę nad plemionami serbskimi, uprzednio wypowiedziawszy posłuszeństwo wobec Konstantynopola i przeszedłszy na stronę Rzymu. Państwo rozrastało się, obejmując znaczną część dzisiejszej Czarnogóry, Hercegowiny i Albanii, a w 1077 r. Zeta, gdyż tak wówczas nazywano ten obszar, stała się królestwem pod protektoratem Rzymu, z katolickim władcą, Konstantynem Bodinem, u steru. Po śmierci Bodina królestwo pogrążyło się w woj nie domowej, a główny ośrodek władzy przesunął się na północny zachód do Raszki. To właśnie tam w 1166 roku, w czasie gdy władcą był Stefan Nemanja, narodziła się pierwsza serbska dynastia - dynastia, która w ciągu 200 lat swego panowania miała urosnąć w ogromną siłę, w miarę jak raczkujące państwo serbskie umacniało się i poszerzało wpływy na Bałkanach.
